Recenzja: Danuta Noszczyńska Wnuczka wariatki. Carmen

Carmen urodziła się jeszcze przed wojną, dziś jest staruszką z trudnym balastem przeszłości, owianym tajemnicą, którą nie jest w stanie podzielić się nawet z najbliższymi. Ci, którzy jej dobrze nie znają, powiedzieliby pewnie: "Carmen, jaka jest, każdy widzi", bo w tej bezpośredniej, otwartej kobiecie wszystko wydaje się być proste i oczywiste. Emerytowana milicjantka, wiejska awanturnica wojująca z każdym, kto wejdzie jej w drogę, nie sprawia wrażenia osoby szczególnie skomplikowanej w odbiorze i ocenie. A jednak… Bo czy Carmen Sowiłow to naprawdę Carmen Sowiłow?
Tego dowiedzą się czytelnicy w ostatnim tomie serii "Wnuczka wariatki" i sami będą mogli ocenić jej życiowe wybory, motywy postępowania, nie zawsze aprobowane przez otoczenie i najbliższych.
"Carmen" to opowieść o ludziach. O tym, co ich napędza do działania, motywuje. I o tym, że aby kogoś skategoryzować i nazwać, trzeba wiedzieć o nim o wiele więcej, niż tylko to, co widać.  

Danuta Noszczyńska - plastyczka, reżyserka, twórczyni amatorskich teatrów Azet i Amarant, absolwentka krakowskiego liceum plastycznego oraz Wydziału Filozoficznego UJ. Opublikowała książki: "Historia nie Magdaleny", "Blondynka moralnego niepokoju", "Hormon nieszczęścia", "Mogło być gorzej", "Kufer babki Alicji", "Luizę pilnie sprzedam", "Pod dwiema kosami, czyli przedśmiertne zapiski Żywotnego Mariana", "Wszystkie życia Heleny P.", "Harpia" (trzy ostatnie nagrodzone na Festiwalu Literatury Kobiet "Pióro i Pazur"), "Farbowana blondynka", "Zła miłość", "Futra, perły i łzy jak piołun gorzkie", "Wszystkiemu winni są faceci", "Domek na końcu świata", "Dopóki śmierć nas nie połączy", "Nieświęta rodzina", "Zobaczyć gdzie indziej", "Nigdy nie jest za daleko", "Ten jeden jedyny", "Wnuczka wariatki. Pola" i "Wnuczka wariatki. Alina".