Recenzja: Noce aż po wieczność Małgorzata Wilk

Kiedy Ruta została asystentką Nikifora, nie spodziewała się, że książę wampirów okaże się aż tak... wkurzający. Uroczy krwiopijca w różowych botkach i ze stadem psiaków u boku ma też mroczną stronę – w nadnaturalnym świecie znany jest jako potężny władca, który rządzi twardą ręką i nie boi się wymierzać sprawiedliwości według własnych zasad. Ruta zaczyna wątpić, czy jej miejsce jest u boku księcia, ale wtedy Nikifor znika, a wszystkie ślady prowadzą do pełnych niebezpieczeństw Włoch.

Ruta postanawia uratować szefa, ale takiej misji nie da się wykonać w pojedynkę. Do Florencji udaje się wraz z oddanym przyjacielem Feliksem i jego ukochanym, zrzędliwym wampirem Fryderykiem. Żeby odkryć, co się stało z Nikiforem, drużyna z Warszawy będzie musiała pokonać wiele przeciwności. Prócz toskańskich wampirów i skomplikowanej krwiopijczej polityki na przeszkodzie staną im też... własne uczucia.

We Włoszech każde z nich będzie zmuszone zmierzyć się z pytaniem, którego dotąd bali się sobie zadać: Co ich czeka, jeśli wspólne noce nie będą trwały aż po wieczność?

Małgorzata Wilk

(ur. 2000) – absolwentka filologii rosyjskiej, a obecnie studentka polonistyki. Pierwsze teksty opublikowała w 2013 r. Jest miłośniczką twórczości Puszkina, Mariam Petrosyan, Jane Austen i Tamsyn Muir. Kocha psy, słodką kawę, balet oraz metro (w którym wciąż się gubi). „Noce aż po wieczność" to kontynuacja jej debiutanckiej powieści o warszawskich wampirach „Noce za nocami".