ŻOŁNIERZ BATALIONU ZOŚKA w BRANIEWIE

Kazimierz Łodziński w 1949 r. został powołany jako lekarz do służby w LWP i zapewne po jakimś przeszkoleniu znalazł się w jednostce pancernej w Braniewie. W tym czasie przez braniewski garnizon „przewinęło się” kilka jednostek pancernych. W 1950 r. sformowano 1 Samodzielny Batalion Artylerii Pancernej przy ówczesnej ul. Świerczewskiego. Oddział zostaje rozformowany, a w maju 1951 r. powstaje 29 Samodzielny Szkolny Batalion Artylerii Pancernej, który pod koniec 1952 r. zostaje przeniesiony do Sztumu. We wrześniu 1952 r. zostaje sformowany w koszarach przy Al. Wojska Polskiego 14 Pułk Artylerii Pancernej. Nie do końca wiadomo, czy koledzy w jednostce znali „akowską” przeszłość ppor. Łodzińskiego, jak również, czy zamieszkał w Braniewie z żoną i dziećmi, a przecież najmłodszy syn urodził się w 1951 r. Zniszczone działaniami wojennymi Braniewo, podobnie jak Warszawa nie były wówczas miejscami przyjaznymi do zamieszkania.  Jeszcze podczas służby wojskowej w 1951 r. uzyskał stopień doktora nauk medycznych, czyli zdał egzamin i obronił rozprawę doktorską. Braniewo na przełomie lat 40/50 tych było zniszczone po działaniach wojennych. Nie było jeszcze rozbiórek zabudowy, więc najczęstszym widokiem były gruzowiska i uszkodzone budynki. Co więcej służba zdrowia też była w powijakach, bo co prawda działał szpital i ośrodek zdrowia, ale brakowało wystarczającej liczby personelu. Tak więc wojskowi lekarze byli często ostatnią deską ratunku, a przecież dzieci w mieście nie brakowało, więc lekarz o specjalności dziecięcej na pewno miał co robić. Może jeszcze są wśród żyjących Braniewian ludzie pamiętający doktora Łodzińskiego?

W 1953 r. właśnie w 14 Pułku Artylerii Pancernej ppor. Kazimierz Łodziński zakończył swoją służbę w LWP. Podczas służby w Braniewie był pod stałą inwigilacją Informacji Wojskowej (kontrwywiad wojskowy w latach 1944-1957), chociaż i tak miał „szczęście”, gdyż jego koledzy z Batalionu Zośka byli aresztowani i więzieni przez UB. Łącznie prześladowano ok. 40 byłych żołnierzy Zośki, a por. Jan Rodowicz Anoda w 1949 r. zginął, gdy wypadł z IV pietra budynku MBP w Warszawie prawdopodobnie wypchnięty przez ubeków. Po zakończeniu służby w Braniewie Kazimierz Łodziński wrócił do Warszawy i poświęcił się pracy lekarskiej zajmując się chirurgią dziecięcą.

We wrześniu 1939 r. był w 36. pułku piechoty, później w Samodzielnej Grupie Operacyjnej "Polesie" pod dowództwem gen. Kleeberga. Ranny pod Kockiem przedostał się do Warszawy. Wszedł do organizacji Małego Sabotażu "Wawer". Studiował medycynę w Szkole Zawodowej dla Pomocniczego Personelu Sanitarnego dr. Jana Zaorskiego (tajny wydział medyczny Uniwersytetu Warszawskiego). Należał do Grup Szturmowych Szarych Szeregów. Brał udział w akcjach: pod Arsenałem; akcji "Góral", w której AK zdobyła 106 milionów złotych; akcji Sieczychy, czyli ataku na strażnicę niemiecką na granicy Rzeszy i Generalnej Guberni oraz akcji pod Pogorzelą, czyli ostrzelaniu pociągu urlopowego przewożącego Niemców. Był w 1. drużynie Jerzego Gawina  ps. Słoń w III plutonie „Felek” 2. kompanii „Rudy” Batalionu Zośka. Nie brał udziału w powstaniu warszawskim. Nie dotarł na koncentrację przed Godziną "W" z powodu rany, którą odniósł podczas potyczki z Niemcami tuż przed powstaniem. Po wojnie ceniony chirurg. Był ordynatorem Kliniki Chirurgii Dziecięcej Instytutu Matki i Dziecka w Warszawie. Przewodniczący Komitetu Opieki nad Mogiłami „Zośkowców”.

Cały artykuł poświęcony Kazimierzowi Łodzińskiemu na stronie Historia Braniewa – Nieznane Wydarzenia http://www.historiabraniewa.hekko.pl/index.php/ii-wojna/137-zolnierz-batalionu-zoska-w-braniewie