Dariusz Lis i nasze lektury

Recenzja

Nie mogłam nie przeczytać książki - wspomnień napisanych przez nauczyciela uczącego nieopodal mnie.

"No i mam za swoje" to wspomnienia o początkach pracy pedagogicznej. Po studiach bohater książki zapragnął zamieszkać na wsi i uczyć w wiejskiej szkole. Opowiada z dużą życzliwością o swoim pierwszym, przyszkolnym gospodarstwie domowym, o uczniach, ich rodzicach, społeczności wiejskiej, w której przyszło mu stawiać pierwsze pedagogiczne i polonistyczne kroki.

Z opowieści wyłania się obraz ambitnego, serdecznego mężczyzny, któremu chce się podjąć wysiłek, któremu chce się pracować z młodymi ludźmi, być dla nich drogowskazem, nauczycielem, przyjacielem na drodze ku odkrywaniu własnych zdolności, upodobań, talentów, pasji.

Książka Dariusza Lisa napawa optymizmem. Pokazuje świat ludzi wzajemnie się szanujących, deklarujących i żyjących zgodnie z deklarowaną miłością do małej ojczyzny, ludzi ciekawych, może nie zawsze wierzących w siebie, ale z pewnością zmotywowanych do tego, by osiągnąć sukces (którym jest takie życie, jakie dla nich najlepsze).

"No i mam za swoje" to wyimek rzeczywistości ważnej dla Autora i dla bohaterów jego książki. To rzeczywistość, do której wszyscy możemy wzdychać z nostalgią szepcząc "kiedyś w szkołach było inaczej". Może jednak warto sprawić, aby i teraz było tak, jak we wspomnieniach Dariusza Lisa?

Monika Badowska 

Prowincjonalna nauczycielka: Dla kogo napisał Pan „No i mam za swoje”?

Dariusz Lis: Szczerze powiedziawszy, najpierw dla samego siebie. Pisanie tej książki rozpocząłem, kiedy byłem w nienajlepszym nastroju. Ponieważ wcale nie było mi wówczas do śmiechu, postanowiłem uciec w sympatyczne wspomnienia i wrócić do zabawnych historii z przeszłości. Potem, dla wszystkich tych, z którymi łączy mnie tamten czas, ażeby dać im sygnał, że pamiętam i jak najlepiej wspominam. I na koniec dla tych, pośród których żyję współcześnie, bo nieraz im o tym wszystkim opowiadałem i wielokrotnie nakłaniano mnie, abym historie owe spisał, utrwalił, ocalił od zapomnienia. Naturalnie także dla nieznanych mi, potencjalnych czytelników, których interesują sprawy szkoły, mają humor, chcą i potrafią podchodzić do życia i siebie samego z dystansem.

Prowincjonalna nauczycielka: Co spośród wspomnień (nie tylko tych przedstawionych w książce) budzi w Panu najmilsze wspomnienia, a o czym chciałby Pan jak najszybciej zapomnieć?

Dariusz Lis: Odpowiem, że nie pamiętam niczego, co chciałbym zapomnieć, bo, tak szybko, jak tylko się da,  wymazuję takie rzeczy z pamięci. Byłyby to zresztą jakieś epizody, dotyczące spraw osobistych. Natomiast najmilej wspominam okres dorastania, pierwsze przyjaźnie, pierwsze miłości, okres studiów i pierwszą pracę. Jednym z najciekawszych moich przeżyć było pierwsze zwycięstwo w konkursie poetyckim, a później wydanie pierwszego zbiorku wierszy…

Prowincjonalna nauczycielka: Czy to, że mieszka Pan w tym, a nie innym mieście, w jakiś sposób Pana ukształtowało? Nie marzył Pan o tym, by przenieść się gdzie indziej? Czy istotna jest dla Pana – w Pańskim postrzeganiu własnego miejsca na ziemi – historia regionu, jego kulturowe bogactwo? 

Dariusz Lis: Bez wątpienia. Ponieważ przyszedłem na świat i wychowałem się w mieście niezwykłym. Niezwykłość Braniewa polega na roli, jaką odegrało w przeszłości, roli historycznej, ale jeszcze bardziej kulturowej, która sprawiła, że miasto to zwano  niegdyś Atenami Północy. Od czasu, kiedy jestem w stanie to rozumieć, poznaję historię mojego miasta, uzmysławiam sobie, jaką rolę pełniło w regionie, jakim bogatym dziedzictwem może się poszczycić. Jestem dumny z mojego miasta i czuję się spadkobiercą jego najlepszych tradycji. 

Spędziłem wiele lat poza Braniewem. Książka  „No i mam  za swoje” opowiada o blisko dziesięcioletnim moim zamieszkaniu zupełnie gdzie indziej. Lubię podróżować, i podróżuję po Polsce i świecie, lubię poznawać i poznaję nowe miejsca i miasta, ale zawsze z radością wracam do swojego miasta i z dumą prezentuję, przybywającym do mnie gościom, swoje miasto. 

Czuję potrzebę dokonania czegoś tu, w moim Braniewie i dla mojego okrutnie doświadczonego, bo zrównanego z ziemią w czasie wojny, miasta. Zdaję sobie sprawę, że brzmi to patetycznie, cieszy mnie jednak to, że widzę, iż wolno, ale systematycznie, miasto odbudowuje się i pięknieje i że rodzą się tu ciągle nowi, młodzi patrioci, dumni z przeszłości i marzący o powrocie naszego miasta do dawnej świetności. 

Prowincjonalna nauczycielka: Czym, w Pańskim odczuciu, różni się „No i mam za swoje” od innych Pańskich książek?

Dariusz Lis: Różni się wszystkim. Na początku swojej skromnej przygody literackiej wydałem kilka tomików wierszy. Później napisałem i wydałem dwie książki dla dzieci. Jeszcze później zbiór opowiadań dla dojrzałego czytelnika. Zbiór „W pajęczynie granic” budził wiele kontrowersji, ale to z założenia nie miała być książka łatwa. „No i mam za swoje” jest książką programowo pomyślaną jako lektura dająca radość i budząca optymizm. Jeśli mnie się to udało…

Prowincjonalna nauczycielka: Jak zareagowali Pańscy byli uczniowie na pojawienie się tych wspomnień?

Dariusz Lis: Jestem i będę tego ciekaw. Poza jedną, na szczęście życzliwą, na razie, nie znam innych opinii. Poznam je zapewne dopiero w wakacje, kiedy, jak zwykle, na kilka dni udam się w tamte strony.

Prowincjonalna nauczycielka: Czy Pańscy teraźniejsi uczniowie czytają Pańskie książki?

Dariusz Lis: Tak. Ale tylko ci, którzy w ogóle czytają. Pośród swoich uczniów nie mam więc bardzo wielu czytelników, choć odnoszą się do mojego pisania z zainteresowaniem, a niektórzy są nawet ze mnie dumni.

Prowincjonalna nauczycielka: Czy jest coś, co chciałby Pan powiedzieć tym, którzy chcieliby pisać, ale obawy są w nich silniejsze niż chęci?

Dariusz Lis: Pisanie jest, jak każde inne hobby.  Jeśli komuś sprawia ono radość, powinien pisać. Jeśli ktoś marzy o wydaniu książki, powinien spróbować ją wydać. Nie wolno zapominać, że krytycznej ocenie podlega absolutnie wszystko, co robimy… 

Swój pierwszy tomik wierszy zaniosłem do oceny mojemu promotorowi na filologii polskiej dr Mirosławowi Świąteckiemu. Wtedy powiedział, że wiersze są niczego sobie i dodał:  „A jeśli cię będą krytykować, to się nie przyjmuj. Krytycy od tego właśnie są”.

Prowincjonalna nauczycielka: Dziękuję:)

Monika Badowska

www.prowincjonalnenauczycielstwo.blogspot.com